تا به حال به این فکر کرده اید که چرا ما که در دهه ای که اسمش را دهه پیشرفت گذاشته ایم شاهد افول انسانیت هستیم؟ واقعا چرا ما که دم از پیشرفت میزنیم دیگر ارزشی که نیاکانمان برای همدیگر قائل بودند را برای هم قائل نیستیم...
شاید بتوان پاسخ این قبیل پرسش ها را با این موارد توجیه کرد:
کمتر برای هم ارزش قائل میشویم چون به اصطلاح خودمان پیشرفته شده ایم... از دید خودمان آنقدر مشغله کاری و فکری داریم که کمتر حاضریم به دیدار هم برویم... مهمانی هایی همچون گذشته را ترتیب دهیم... برای لحظاتی با هم همصحبت شویم و... ارتباط خودمان را شاید تنها به یک تلفن زدن و حال و احوال پرسی محدود کنیم...
آنقدر برای پول اهمیت قائل هستیم که آن را برای خودمان به یک ارزش در جامعه تبدیل کرده ایم...
ارزشی که شاید گاهی برای به دست آوردن آن تا پای مرگ هم پیش میرویم یا شاید همدیگر را به کشتن میدهیم...
ارزشی که ارزش ارزشهای دیگر در جامعه چون صداقت،صمیمیت، وحدت ، ارزش وجودی و ... را بین میبرد و ما هر روز بیشتر از دیروز در طمع به دست آوردن آن هم سر و کله میزنیم...
حاضریم برای به دست آوردن جاه و مقام با دروغ پیش برویم ،برعلیه همدیگر شهادت های ناروا دهیم و حتی به هم خیانت کنیم .
برای بدست آوردن اعتماد دیگران نسبت به ما هر کاری را انجام دهیم و بعد از آن که به قول معروف خرمان از پل گذشت با خیانت هایی اعتماد دیگران را نسبت به خودمان سلب کنیم...
و بسیاری از موارد دیگر که امروزه به تناسب رده سنی، فعالیت و نوع معاشرت ها و خانواده هایمان با انها روبرو هستیم...
و این است که هر چه جلوتر میرویم افول انسانیت را بیشتر شاهد هستیم...
از سری نوشته های : خرداد 91 
.jpg)
