ما همه از سوی خدا آمده ایم... رهسپار کوی خداییم همه...

با این مقدمه که ما همه از سوی خداوند آمده ایم و باید تمام امور و جوانب از ریزترین تا کلی ترین و بزرگترین کارها و امور زندگیمان در جهت رسیدن به قرب الهی شکل داده شود پس چرا ما گاه گاهی از مسیر سعادتمان دور میشویم و به انحراف کشیده میشویم؟؟؟گاهی خدا را فراموش میکنیم و به وسوسه های شیطانی این دنیا دل میبندیم؟؟؟

آیا کسانی که از راه سعادت و هدف اصلی زندگی در این دنیا منحرف شده اند تا کنون اندکی با خود تامل و درنگ کرده اند که چرا به این دنیا آمده ایم؟ چرا و چرا ؟ هدف اصلی ما در این دنیای گذرا چه باید باشد؟

چرا برخی از ما با وجود اینکه ادعا داریم که به خداوند ایمان داریم و مسلمانیم ، قرآن باید گوشه خانه هایمان خاک بخورد و حتی گاهی که به آن همر میزنیم تنها خواندنش مانند روخوانی باشد بی تامل از کنار این گنج ارزشمند میگذریم؟ و واقعا چرا و چرا؟؟؟

چرا حاضریم ساعت ها صدای آهنگ های مبتذل را بشنویم که واقعا معلوم نیست که درون مایه و محتوای آنان چه معنی میدهد ولی حاضر نیستیم به کلام زیبا و دلنشین قرآن را که همیشه آرام بخش دلهاست گوش فرا دهیم؟؟؟

چرا حاضریم ساعت ها پای حرف های بیهوده ، کارهای بیخود و بی هدف و ... بنشینیم اما حاضر نباشیم تا اندکی تامل کنیم. به خودمان... به کارهایمان... به این دنیا و ...

چرا به بررسی کارها و میزان مفید بودنمان نمینگریم تا حداقل بدانیم که سهم ما در این دنیا چیست؟ چقدر میتوانیم مفید واقع شویم... یا اصلا برای خودمان، خانواده، جامعه و ... مفید هستیم یا حضورمان دراین دنیا تنها بازی است و ما هم بی هدف در این دنیا زندگی میکنیم تا روزی به پایان برسد؟؟؟

این قبیل سوالات در زندگی روزمره ما زیاد است...

سوالاتی که با وجود اعجاب خودمان از آنان اما گاهی مصداق حال خودمان نیز میشود.و هنوز من راجع به این قبیل سوالات میگویم چرا و چرا؟؟؟