چادرم فخر من است    ...

احساس عجیبی با پوشیدنش دارم. احساس ارزشمندی... احساس لطافت... و احساسی که وصف     ناشدنی است ...

من چادرم را به عنوان جزئی از برترین بخش های زندگی روزمره ام و با تمام وجو پذیرفته ام...

چه لذتی دارد زمانی که میبینی میتوانی ارزشمند واقع شوی و همه با این نشانه رویت به گونه ای دیگر حساب کنند...

چه سخت است که در این گرمای تابستان چادر را بر سر کنیم اما این حس ارزشمند چنان قدرتی به من می بخشد که  و نه تنها پوشیدنش برای من مشکل نباشد  بلکه  پوشیدنش به وجد آیم و احساس غروری به من دست دهد تا آن را مصمم تراز پیش به عنوان حجاب برتر بپذیرم...

عجیب است که هر گاه از پوشش اسلامی سخن به میان می آید، مخالفان می گویند شما زن را از حضور فعالش در جامعه محروم کرده اید و او ار در خانه محبوس کرده اید، شما شخصیت زن را جدی نگرفته و نیمی از جمعیت را از صحنه کار اجتماعی بیرون رانده اید.

در پاسخ باید گفت : اتفاقا چون تفکر اسلامی زن باید به عنوان یک انسان به صورتی بسیار جدی وارد اجتماع شود، لازم است دست از تجمل و خودنمایی بر دارد. لازمه اجتماعی بودن این است که فرد کمتر به خود بپردازد و خود را همچون قطرهای در دریای جامعه غرق کند...

خواهرم حجابت را با افتخار برگزین و بدان که این حجاب تو مصونیت و ارزش وجودی توست... آن را از اعماق جان حفظ کن...

یا زهرا